Δευτέρα Βράδυ

Δευτέρα βράδυ.
Ανοίξτε τα παράθυρα να ξεβρωμίσει,
μύρισε Θάνατο κι απόψε.
Ένα ζευγάρι μάτια περιφέρονται θλιμμένα στο δωμάτιο,
κρύβουν πίσω τους ολόκληρες τρικυμίες.
Λένε πως ο Θάνατος μεταδίδεται με το βλέμμα,
αυστηρές οδηγίες γιατρού να κοιτάτε αλλού!
Μακάρι να ξέρατε όλοι εσείς,
πόσα χιλιοραμμένα κομμάτια
παρασέρνουν οι τρικυμίες στο διάβα τους.

Αυτοπροσωπογραφία

Πιάνω το πινέλο να σου στείλω ένα πορτραίτο μου,

μη τυχόν και με ξεχάσεις. 

Άλλωστε, έχει καιρό από τότε που έφυγες.

Αποχρώσεις σκούρες,

να ταιριάζουν με τη λύπη μου.

Ευθείες γραμμές, ασύμμετρες, ατίθασες πάνω στον καμβά.

Το χέρι μου τρέμει. 

Γραμμές. Μόνο γραμμές. 

Κανένα σχήμα, κανένα χρώμα. 

Ζωγραφισμένο μονάχα ένα μαύρο αδιέξοδο.

Το πορτραίτο είναι έτοιμο, ή μάλλον δεν προχωράει άλλο. 

Το πορτραίτο μου έχει ολοκληρωθεί.

Σώμα και ψυχή στον καμβά μου, για σένα.

Απογευματινή Βόλτα

Με ένα άδειο μυαλό που ξέμεινε από λέξεις

και μια χαλασμένη καρδιά, ανίκανη να ξαναβρεί τη ζεστασιά της,

περιπλανιέμαι σα σκιά στους δρόμους της πόλης,

άχαρη, σφιγμένη, τρομοκρατημένη από τον κόσμο που με προσπερνά αδιάφορα.

Πνίγομαι, χρειάζομαι αέρα!

Βηματίζω γρήγορα για να ξεφύγω από την ιδέα Σου.

Μάταια. Εσύ πάντα θα με προφταίνεις.

Να μου θυμίζεις όλα εκείνα που δεν είμαι και δε θα μπορέσω ποτέ να γίνω,

να μου θυμίζεις όλα εκείνα που δε θα μπορέσω ποτέ να γίνω... για σένα.

Μα η ανάσα δε μού φτάνει, πνίγομαι!

Διασχίζω το πλήθος με μόνη μου άμυνα τη μουσική που βγαίνει από τα ακουστικά μου,

νιώθοντας τόσο μόνη μέσα σ' αυτό, τόσο λιγοστή.

Χάνομαι μέσα στη μελωδία και προχωρώ ψάχνοντας μια γωνιά να χωρέσει και απόψε, σιωπηλά, και το δικό μου πόνο.

Δεν είναι όμορφες αυτές οι απογευματινές βόλτες;

Ξημέρωμα

Ξημερώνει σε λίγο.
Τα δάχτυλά μου όμως,
δε λένε να ξεκολλήσουν από το πληκτρολόγιο.
Φοβάμαι να μείνω μόνη με τις σκέψεις μου,
να αντιμετωπίσω τους μεταμεσονύκτιους φόβους μου.

Σκέφτομαι εσένα,
το νεκρό παιδί της φωτογραφίας,
το στραγγαλισμό της πόρνης,
τον ξυλοδαρμό της τρανς.
Σκέφτομαι όλα τα "σ' αγαπώ" που δεν είπα, που δεν άκουσα.

Ξέρω, είναι όλα συγκεχυμένα στο μικρό, μπερδεμένο μου μυαλό.
Πώς μπλέκονται όλα αυτά μεταξύ τους;
Απάντηση δεν έχω,
ξέρω μονάχα πως όλα είναι κομμάτια μιας πικρής ζωής.

Και εγώ κλαίω, και θρηνώ.
Θρηνώ το θάνατο,
το στραγγαλισμό,
τον ξυλοδαρμό,
τη χαμένη μου αγάπη για σένα.
Θέλω να σταματήσω, αλλά βλέπεις,
τα δάκρυά μου δοξάζουν το νόμο του Νεύτωνα με ευλαβική μεγαλοπρέπεια
και δε μπορώ να τα συγκρατήσω πια.

Yelena Bryksenkova

Illustration με χαρακτήρα από τη Yelena Bryksenkova.

Site: http://yelenabryksenkova.com